Verizmi, karakteristikat e rrymës dhe përfaqësuesit e saj

uNë opera, ‘Verizmi’ (italisht për "realizëm", nga vero, që do të thotë "i vërtetë") ishte një traditë operistike post-romantike që përmbledh krijimtarinë e kompozitorëve italianë si Pietro Mascagni, Ruggero Leoncavallo, Umberto Giordano, Francesco Cilea dhe Giacomo Puccini.

uVerismo si zhanër operistik e kishte zanafillën e tij në lëvizjen letrare italiane me të njëjtin emër. Ashtu si natyralizmi, lëvizja letrare verismo u përpoq ta portretizojë botën me realizëm më të madh. Duke vepruar kështu, autorët e verizmit italianë si Giovanni Verga pasqyruan në veprat e tyre edhe për jetën e të varfërve, që në përgjithësi nuk kishte qënë temë e përshtatshme më parë.

uZhanri arriti kulmin në fillim të viteve 1900, dhe zgjati në vitet 1920.

uOperat e ‘Verizmit’ nuk përqëndruan te perënditë, figurat mitologjike, ose mbretërit dhe mbretëreshat, por tek njerëzit e thjeshtë jeta e burrit dhe gruas bashkëkohore si dhe problemet e tyre.

uKompozitorët më të famshëm që krijuan vepra në stilin e verizmit ishin Giacomo Puccini, Pietro Mascagni, Ruggero Leoncavallo, Umberto Giordano dhe Francesco Cilea.

uMegjithatë, kishte shumë veristë të tjerë: Franco Alfano, Alfredo Catalani, Gustave Charpentier (Louise), Eugen d'Albert (Tiefland), Ignatz Waghalter (Der Teufelsweg dhe Jugend), Alberto Franchetti, Franco Leoni, Jules Massenet (La Navarraise) , Licinio Refice, Ermanno Wolf-Ferrari (I gioielli della Madonna), dhe Riccardo Zandonai. 

uedhe për Madama Butterfly të Puccini dhe La fanciulla del West. [9] Për shkak se vetëm katër vepra verismo jo nga Puccini vazhdojnë të shfaqen rregullisht në skenë (Cavalleria rusticana e lartpërmendur, Pagliacci, Andrea Chénier dhe Adriana Lecouvreur), kontributi i Puccini ka pasur domethënie të përhershme për zhanrin.